Devil's Soul XIV

Nowy rozdział. Z  „lekkim” poślizgiem, ale jest. Obydwie się rozchorowałyśmy, więc w końcu było trochę czasu na pisanie. :)

Zapraszamy do czytania i komentowania!

________________________________________________________________

Nie pamiętał dużo z ich podróży. Kilka przystanków, by dać odpocząć zmęczonym nogom i odetchnąć płucom. Nie miał ze sobą nic oprócz małego nożyka, który trzymał wciąż ściśnięty w dłoni, nawet się nie zastanawiając. Jego siostra dźwigała na plecach swój wielki tasak, a Carol potężną kuszę. Czuł się jak bagaż, ale musieli uciekać z zamku jak najszybciej się dało, nie zdążył wziąć więc nawet okrycia. Zorientował się dopiero kiedy nadeszła druga noc. Podczas pierwszej wciąż w szoku nie zwracał uwagi na otoczenie, skulony pod drzewem, z ramionami owiniętymi wokół kolan. Czuł jak Asmodeusz uśmiecha się w jego wnętrzu i musiał powstrzymywać się czasem od wybuchnięcia nieokiełznanym śmiechem. Nie swoim oczywiście. Dopiero drugiej nocy, gdy rozluźnił nieco swoje mięśnie i zorientował się, że wiatr wieje w gałęziach drzew i przedziera się przez cienkie warstwy jego ubrania. Etienna i Carol też nie mieli nic grubszego. Przyzwyczajeni do luksusów, przynajmniej jego siostra, i z kompletnie nieprzemyślanym planem, uciekali w pośpiechu, nie myśląc co zrobią, gdy już im się uda.

Cyprien znów skulił się przy drzewie, drżąc tym razem z zimna. Powoli wszystko co stało się w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin, zaczęło układać się w całość w jego głowie. Jednocześnie poczuł się jednak jeszcze bardziej zagubiony. Nie był nawet pewny, czy wchodząc do Sali Jadalnej miał zamiar zabić swoją matkę. W jego głowie co chwilę pojawiał się obraz jej zakrwawionego trupa.

-Co zrobimy teraz? – zapytał, nawet nie wiedząc, że otwiera usta.

Etienna i Carol spojrzeli po sobie, potem znów na Cypriena, którego spojrzenie wciąż tkwiło wbite w pustkę.

-Myśleliśmy, że masz jakiś plan. – odezwała się cicho jego siostra. Pierwszy raz od doby spojrzał na nią, w jej oczy, nawiązał chociaż ten kontakt, po czym znów powrócił do wpatrywania się w przestrzeń.

-Miałem. Ale nic nie poszło tak jak trzeba. – mruknął, gdy jego ciałem wstrząsały kolejne i kolejne dreszcze. Musiał wyglądać żałośnie. Jego ubrania zapewne były brudne i podarte, włosy tłuste i skołtunione. 

-To co zrobimy? – zapytała Etienna, zapewne nie do końca świadomie powtarzając jego własne pytanie.

-Nie wiem. Możemy…

Nie mogli. Nie mogli nic zrobić. Do tej chwili zapewne każdy w królestwie zastanawia się co się stało. Gdzie podział się on i Etienna. Istniała możliwość, iż nie oskarżono ich o morderstwo. Równie dobrze mogli uznać, że ktoś z czarnych zabił królową i porwał ich dla okupu. Jednak, pomimo tego jak prawdopodobne to było, Cyprien nie chciał ryzykować. Musiał coś wymyślić. To on wpakował ich w tą sytuację.

-Lena! – krzyknęła nagle Etienna, a Cyprien spojrzał na nią, nie wiedząc o co chodzi. – Ciotka Lena. – powtórzyła jego siostra już ciszej, a Cyprien w końcu choć przez sekundę chciał się uśmiechnąć.

-Można jej ufać? – zapytał Carol w chwili ciszy jaka wykwitła pomiędzy rodzeństwem, kiedy wpatrywali się w siebie niemal rozradowani, a na pewno pełni nadziei.

-Tak. – szepnął Cyprien, wspominając dziecinne lata, które spędzali razem w dworku ciotki Leny. Jak zawsze broniła ich przed mamą, jak opowiadała im bajki, jak robiła wszystko by mogli zostać z dala od toksycznego domu jak najdłużej. –Można. – dodał z lekkim westchnieniem ulgi.

***

Kaleb wyślizgnął się z łóżka, pozostawiając Lukę samego. Od trzech dni przychodził do niego, a chłopak zasypiał w jego ramionach, pocąc się lekko pod wpływem koszmarów, ale przynajmniej nie krzycząc. Kaleb wiedział, że to nieodpowiednie. Za tydzień ludzie zaczną gadać, za miesiąc zostanie usunięty z parafii. Tak to się odbywa, ale przecież nie robił nic poza leżeniem przy nim. Jak Boga kochał, nie robił nic więcej.

Skierował się do kuchni. Małe mieszkanko Luki składało się tylko z niej, jednego pokoju i łazienki. Była to jakaś przerobiona speluna na parterze, oficjalnie nie nadająca się do zamieszkania, więc mróz przedzierał się przez każdą dziurę jaką udało mu się znaleźć.

Po apokalipsie, jak przyjęło nazywać się wydarzenia sprzed wieku, ludzie schronili się w mroźnych ostępach północy. Nie były tak mroźne jak kiedyś. Globalne ocieplenie sprawiło, że dało się tam mieszkać  w warunkach podobnych do niegdysiejszej Alaski.

Po piątej próbie płomień kuchenki rozświetlił pomieszczenie. Kaleb postawił na niej lekko zardzewiały czajnik i wyruszył w poszukiwaniu kubka. Na nic więcej niż kawa nie liczył. Lodówka Luki, która zamiast chłodzić, sprawiała, że zawartość nie zamarzała w chłodnym środowisku, wypełniona w trzech czwartych opakowaniami krwi zdobytej zapewne na czarnym rynku, nie zachęcała do głębszego zapoznania się z zawartością. Może Kaleb znalazłby tam jakiś normalny produkt spożywczy, ale jakoś nie mógł opanować mdłości, kiedy patrzył na litry ludzkiej krwi. W końcu istoty zwane wampirami mogły  jeść.  Raz na miesiąc nawet musiały.

-Kaleb. - usłyszał cichy głos z pokoju, gdy stał oparty o blat kuchni, przyglądając się beznamiętnie pomieszczeniu.

-Tutaj. - zawołał, kierując się do pokoju, ale w tej chwili drzwi otworzyły się i stanął w nich Luka. Na ogół pewny siebie, niemal sprawiający wrażenie starszego od księdza, teraz wyglądał jak nastolatek na odwyku narkotykowym. Wory pod przekrwionymi oczami ze źrenicą niemal zakrywającą błękitną tęczówkę. Skołtunione włosy, nie myte od tygodnia. Pot na czole. Chłopak miał na sobie tylko luźną bluzę, również przepoconą i krótkie szorty. Kiedy podchodził do małego stoliczka w rogu pomieszczenia, musiał podtrzymywać się ściany, by nie upaść. Usiadł ciężko na krześle i położył głowę na blacie stołu. Jego wzrok spoczął na lodówce i skrzywił się, zapewne myśląc, że będzie musiał znów się podnieść, by wyjąć z niej krew.

-Ja to zrobię. - powiedział Kaleb, widząc wzrok chłopaka i pomimo swojego wstrętu otworzył lodówkę, wyjął woreczek krwi, taki w jakich przetrzymuje się ją w szpitalach i zrobiwszy małą dziurkę, wlał zawartość do kubka. Luka zapewne wpiłby się w plastik, nie myśląc nawet o bardziej cywilizowanym sposobie, ale z jakiegoś nieznanego do końca powodu Kaleb nie chciał tego widzieć.

-Proszę. - powiedział, stawiając kubek przez chłopakiem. Ten uśmiechnął się lekko, delikatnie dotykając dłoni księdza opuszkami palców, zbyt zmęczony żeby mówić. Kabel w pierwszym odruchu szybko odsunął dłoń i odwrócił się plecami do Luki. Woda w czajniku zaczęła bulgotać, więc zrobił sobie upragnioną kawę i usiadł na przeciwko niebieskookiego. Przez chwilę wpatrywał się jak łapczywie połyka krew, po czym przeniósł wzrok na zegarku. Była szósta rano, a na dworze wciąż ciemno. Kaleb nie spodziewał się dziś nawet odrobiny słońca, choć szczerze mówiąc stracił rachubę czasu.

-Jak się czujesz? - zapytał, gdy cisza zaczęła mu ciążyć.

-Mając świadomość, że mam w sobie Szatana? Myślałem, że będzie gorzej. - odpowiedział z ironicznym uśmiechem, w którym ksiądz zobaczył ból i strach.

-Lucyfer to tak właściwie nie Szatan. Szatan to osobny demon. - zaczął, ale po chwili przestał, zdając sobie sprawę, że gada od rzeczy.

-Świetnie! To może znajdę kumpla. - znów sarkazm pełny bólu i strachu.

Znów zapadłą pomiędzy nimi cisza. Ciężka i lepka.

-O czym śniłeś? - Kaleb spróbował ponownie, patrząc na Lukę, jakby bał się, że tamten wybuchnie.

-Sam nie wiem. Pamiętam tylko jakiś labirynt. Białe ściany i sufit za wysoko, żeby go zobaczyć. Nic więcej.

Kaleb nic nie powiedział, upijając łyczek gorącej kawy.

-Chciałbym pamiętać więcej. - szepnął Luka, patrząc pustym wzrokiem na blat stołu.

-Nie wiem, czy to dobry pomysł.

-To mój jedyny pomysł. Chcę chociaż wiedzieć o co chodzi, a za każdym razem jak próbuję zajrzeć do środka - przerwał na chwilę, krzyżując swe spojrzenie z wzrokiem Kaleba, po czym znowu je opuszczając - sam wiesz co się dzieje.

Tak. Kaleb wiedział. Nie rozumiał do końca tego zaglądania do środka i wątpił, że ktokolwiek mógłby zrozumieć, ale wiedział, że gdy Luka próbował to robić, jego ciałem wstrząsały konwulsje i krzyki roznosiły się po całej ulicy. Przytaknął lekko głową na znak zrozumienia.

-Znam kogoś. - powiedział nie do końca jasno - Ona mogłaby... ci pomóc.

-Kto? Jakaś lekarka od psycholi? - zapytał agresywnie. Kaleb nie zwrócił uwagi na ten wybuch. Od jakiegoś czasu Luce zdarzały się zmiany nastrojów.

-Można tak powiedzieć. - uśmiechnął się tajemniczo, wstając od stołu i odstawiając kubek do zlewu.

***

Szli w milczeniu, z rękami w kieszeniach, wzrokiem wbitym w przykryty śniegiem chodnik. Wiatr świstał między gałęziami nielicznych drzew, przemykał ulicami z szybkością olimpijskiego sprintera. Samotny neon restauracji migał co chwilę, raz po raz rozświetlając ulicę.

-Ja mieszkam na zadupiu, ale to już przesada. - mruknął w końcu Luka ponurym, słabym głosem.

-Fakt, kiedyś lepiej to wyglądało.

-Kiedyś? Kiedy ostatnio u niej byłeś?

-Jakiś czas temu. - przyznał Kaleb wymijająco, kierując się do obskurnych drzwi w bramie jednego z budynków.

Luka westchnął, spoglądając do góry na fasadę kamienicy, po czym wszedł do budynku za Kalebem. Po chwili znaleźli się w małym korytarzyku, gdzie jedynym źródłem światła była lampeczka przy dzwonku do drzwi. Kaleb nacisnął niepewnie, przygryzając dolną wargę. Szczerze mówiąc, nie był pewny czy zastanie kogokolwiek, ale po chwili drzwi otworzyła mu wysoka kobieta, ubrana tylko w bieliznę. Jej zdziwiony wzrok spoczął najpierw na Kalebie, potem na Luce, po czym z trzaskiem zamknęła drzwi. Ksiądz nie ruszył się jednak z miejsca, a dziewczyna wróciła po chwili ubrana w jeansy i podkoszulek.

-Witaj. - powiedział Kaleb, uśmiechając się delikatnie.

-Hej. - powiedziała młoda kobieta, wpuszczając ich do środka. Luka zauważył na jej ręce nakłucia po igłach. Kiedy dziewczyna dostrzegła jego wzrok, szybko założyła leżący na fotelu sweter.

-Co cię tu sprowadza? - zapytała, nadal patrząc na Kaleba szeroko otwartymi oczami.

-Chcielibyśmy skorzystać z twoich usług. - powiedział po prostu. Dla osoby postronnej wyglądało to pewnie jak rozmowa klienta z prostytutką.

Wzrok dziewczyny potoczył się od Kaleba na Lukę. Kiedy utkwiła swoje ciemne oczy, tak nienaturalne w jej jasnej twarzy w jego niebieskich tęczówkach, poczuł nagły chłód i dreszcze.

-Już tego nie robię. - odpowiedziała po chwili ciszy, zwracając spojrzenie znów na Kaleba.

-Pomyślałem, że mogłabyś zrobić wyjątek. - mówiąc to wyjął z płaszcza zdecydowanie za dużo pieniędzy. Luka już chciał protestować, że nie prosiłby go, gdyby wiedział ile to będzie kosztować, ale dziewczyna wyciągnęła już dłoń po banknoty, ponownie patrząc na Lukę.

-O co dokładnie chodzi?

-Przypomnienie sobie snów. - odpowiedział Luka, zanim pomyślał o otwieraniu ust.

-Przypomnienie? - szepnęła. Luka nie był pewny czy to twierdzenie, czy pytanie. Skinął więc tylko lekko głową. - Usiądź. - powiedziała równie cicho, lecz tym razem rozkazująco.

Niebieskooki powoli usiadł na wskazanym przez nią fotelu, z każdą chwilą coraz bardziej żałując swojej decyzji.

-Zamknij oczy.

Zrobił to. Przez chwilę nic się nie działo. W powietrzu unosił się zapach papierosów i pleśni. Cisza wisiała w powietrzu jak topór w ręku kata, aż w końcu Luka poczuł na swojej skroni coś zimnego. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że to palce dziewczyny. Nie wiedział, że człowiek może mieć tak zimne palce.

Po chwili przeszedł go dreszcz. Miejsce, którego dotykała dziewczyna zaczęło piec, pomimo tego jak zimne miała palce. A może piekło z zimna? W pierwszym odruchu chciał się wyrwać, ale powstrzymały go mocne dłonie na jego ramionach. Odetchnął, czując blisko siebie zapach Kaleba. Przez chwilę myślał, że zwymiotuje, ale z czasem zaczął przyzwyczajać się do dziwnego uczucia, jakie przechodziło przez jego ciało.

Nagle wszystko się skończyło. Luka otworzył oczy i mrugając parę razy, rozejrzał się po pomieszczeniu. Kobieta usiadła pod ścianą na przeciwko niego, oddychając ciężko. Na jej czole zauważył kropelki potu.

-Dziś będziesz pamiętał. - powiedziała niskim głosem, który sprawił, że Luka zadrżał ponownie. Nawet nie zauważył, gdy Kaleb chwycił go za nadgarstek i z cichym 'Dziękuję', wyprowadził z mieszkania znów na zapyziałą ulicę.

***

Następne dwa dni spędzili w podróży, zmarznięci i zmęczeni. Zbyt zmęczeni żeby iść, zbyt zmarznięci żeby się zatrzymać. Jesień coraz szybciej zamieniała się w zimę. Liście opadały z drzew, trawa robiła się szara i sucha. Trzeciego dnia Etienna pierwsza dostała drgawek z powodu braku krwi. Musieli stanąć, żeby mogła zregenerować siły. Czwartego to Cyprien nie mógł już dalej iść. Upadł na ziemię bez słowa ostrzeżenia, pozostając nieprzytomny przez następne trzy godziny. W końcu jednak dotarli do celu. Skromny dworek ich ciotki wyłonił się z lasu kiedy wyszli z lasu na drogę, wzdłuż której szli większość czasu. Resztki betonu znaczyły niegdysiejszą autostradę. Dworek ich ciotki, nie jeden z tych zachowanych, ale zbudowany od fundamentów już po apokalipsie stał na polanie w środku tej głuszy. Nie prowadziła do niego żadna inna droga poza tą wydeptaną dla pieszego. Nikt tu zresztą nie zaglądał.

Otoczony niskim murkiem, nie trudnym do sforsowania, ani razu nie został jednak zrabowany. Na podwórku leżał wielki, kudłaty pies, zbyt stary jednak, żeby być tego przyczyną. Tutaj po prostu naprawdę nikt nie przychodził. Ich ciotka wyniosła się do tej głuszy, i Bóg jeden wie czemu, ani myślała się stąd wynosić. 

Cyprien przedarł się powoli przez ogrodzenie, patrząc co chwila przez ramię, czy idąca za nim siostra nie narobi za wiele hałasu. Czasem zapominał, że była tak samo wyszkolonym żołnierzem jak on. Może nawet lepszym.

Pies, leżący u drzwi dworku, otworzył jedno oko, ziewnął w lekceważącym geście i poszedł spać dalej. Cyprien uśmiechnął się delikatnie, przeskakując trzy schodki prowadzące na ganek. Odetchnął i zapukał bez większego zastanowienia. Mijała sekunda, druga, trzecia, piętnaście i blondyn zaczął zastanawiać się, czy aby na pewno dobrze zrobili. Jego rozmyślania przerwały jednak pośpieszne kroki i po chwili drzwi otworzyły się szeroko, ukazując kobietę starszą o nie więcej niż pięć lat, choć nie widzieli się dwadzieścia.

-Cypri? Eti? - szepnęła zszokowana, błądząc oczami od blondyna do brunetki. Jej wzrok na chwilę zatrzymał się na wielkim mieczu na plecach Etienny, po czym skierowały się na chwilę ku Carolowi i jego wielkiej kuszy.

-Witaj, ciociu. - pierwsza odezwała się Etienna, przechodząc obok Cypriena i tuląc starszą kobietę z uśmiechem. Cyprien zrobił to samo i po chwili weszli do rezydencji.

Tak naprawdę nic się nie zmieniło. To tu, to tam przybył jakiś nowy bibelot, wazonik wypełniony polnymi kwiatami, które ich ciocia tak lubiła, ale meble były takie same. Tak samo ustawione i przez chwilę Cyprien poczuł się naprawdę bezpiecznie. Kiedy usiedli w pokoju w wielkich fotelach obitych czerwonawą skórą, ciotka w końcu odzyskała głos.

-Co wy tu robicie? Myślałam, że was porwali. Po tym co się stało z waszą matką... - zaczęła. Na jej słowa Cyprien spuścił wzrok patrząc na swoje dłonie. Szczerze mówiąc, nie przypuszczał, że do tej głuszy dochodzą jakieś wiadomości, ale była to tylko płonna nadzieja.

-To nie całkiem tak wyglądało. - szepnął, po czym skierował spojrzenie na swoją siostrę.

Ciotka zamilkła na chwilę, patrząc znów od jednego do drugiego z rodzeństwa. Zapadła głucha cisza, ciężka, jak każda cisza, której Cyprien ostatnio doświadczał. Przez chwilę pomyślał o Bastienie. Tak naprawdę myślał o nim non stop, ale przez chwilę, krótką chwilę, zbyt zmęczony, żeby  teraz radzić sobie ze światem, zatracił się w tej myśli i na jego usta omal nie wystąpił uśmiech.

Niespodziewanie, tym który przemówił pierwszy był Carol.

-Pani myślała, że ich porwali. A co myślą inni? - zapytał ze wzrokiem wbitym w rozbiegane oczy starszej kobiety. Przez chwilę nie odpowiadała, wykręcając palce.

-Nie mówią nic oficjalnie, ale odniosłam wrażenie, że sądzą... że to wy... - nie skończyła, patrząc w oczy Cypriena. Ból, który się w nich wymalował, stanowił najlepszą odpowiedź. Ciotka wciągnęła powietrze ze świstem, po czym szybko wstała, mamrocząc pod nosem coś w stylu: "Dajcie mi chwilę" i wyszła z pokoju.

-Myślisz, że nas wyda? - zapytał brunet, patrząc na drzwi, za którymi zniknęła kobieta. Szczerze mówiąc, wszyscy tam patrzyli.

-Nie... - odpowiedział cicho blondyn, znów mając tylko wielką nadzieję.

***

Ciemny pokój rozbrzmiał nagle krzykiem. Bastien zerwał się z miejsca, niemal spadając z łóżka i podszedł do pryczy, na której spał Rodrick. Chłopak szarpał się  i wiercił, nie ruszając się jednak z miejsca. Jak gdyby został przywiązany kajdanami do łóżka. Oddychał ciężko, nienaturalnie, za szybko, żeby tlen mógł dotrzeć do płuc. Twarz chłopaka robiła się coraz bardziej czerwona, powoli przyjmując kolor jego włosów.

-Rodrick. Obudź się! - Bastien szarpał go tak mocno, że nie wierzył iż chłopak się nie budzi. Podejrzewał, że nie obudziłby się nawet gdyby zrzucić go z dachu do zimnego basenu.

Po chwili jednak ciało chłopaka wyprężyło się, plecy wygięły się w łuk, usta pozostały na wpół otwarte. Bastien patrzył na tą sylwetkę przerażony i sparaliżowany, klęcząc na podłodze przy chłopaku. Nie podejrzewał, że ktoś może wyglądać tak przerażająco, jednak gdy rudzielec otworzył szeroko oczy, Bastienem wstrząsnął dreszcz. Czarne oczy wpatrujące się ślepo w punkt gdzieś przed sobą. Nieruchomość chłopaka była przerażająco, ale gdyby teraz się ruszył Bastien zapewne krzyknąłby ze strachu. Nie chciał myśleć tak o swoim bądź co bądź przyjacielu, ale patrząc w te czarne oczy nie widział Rodricka

***

-Halo!  - usłyszał własny głos, choć nie przypominał sobie, czy otwierał usta. Słowo rozleciało się w powietrzu bez echa. Nie widział nic. Nawet ciemności. Jakby nagle stracił wzrok, stracił pamięć o tym czym jest wzrok. Czuł jednak swoje ciało. Postąpił jeden krok naprzód, obawiając się przepaści, ściany, czegokolwiek, co przeszkodziło by mu w poruszaniu się. Jego ciałem wstrząsnął potężny dreszcz, kiedy dotknął stopą podłoża. Zdał sobie też sprawę, że nie ma butów i stąpa po lodzie. Niemal w tej samej chwili jak ta świadomość dotarła dziwnym sposobem do jego umysłu, odzyskał wzrok. Zamrugał kilka razy, ale wokoło nie było nic oprócz ciemności i lodu.

-Halo?! – spróbował jeszcze raz. Tym razem gdzieś daleko usłyszał ciche echo. A może to był inny głos?

Zdał sobie sprawę, że jest nagi, kiedy spojrzał w tafle lodu, która odbijała zniekształcenie jego sylwetkę. Zachłysnął się powietrzem, kiedy ujrzał, iż jedynym wyraźnym elementem jego ciała odbitym w lodzie, są jego niebieskie oczy.

Przez chwilę miał wrażenie, że jego odbicie uśmiecha się przebiegle, ale szybko potrząsnął głową, stawiając do przodu kolejny krok. Nagle usłyszał trzask lodu. Serce podskoczyło mu do gardła, kiedy tafla załamała się, a on zaczął spadać w ciemną otchłań. Z każdą chwilą robiło się coraz zimniej i zimniej. Nie wiedział dlaczego ludzie uważają, że w piekle jest gorąco. Kiedy upadł nagi w śnieżną zaspę, która znikąd pojawiła się pod nim, był pewny, że jest tam zimno. Nie przeszkadzało mu jednak to uczucie i powoli otworzył oczy, wstając z zaspy.

Sceneria przypominała teraz zwykłą ziemię. Ciągnące się kilometrami zaśnieżone pustkowia i gwiazdy na czarnym niebie. Luka przez chwilę wpatrywał się w ten widok, próbując złapać oddech, ale zimne powietrze raniło jego płuca tak mocno, iż zaczął kasłać krwią. Kiedy pierwsza szkarłatna kropla opadła na śnieg, z nieba spadła gwiazda. Świetlista i tak jasna, że ciężko było na nią patrzeć, rozniosła krajobraz z ogromnym hukiem.

Luka zakrył oczy ręką, ale siła uderzenia znów wepchnęła go w śnieżą zaspę. Gdy otworzył oczy znów był gdzie indziej. Wąski korytarz był całkowicie biały, zimne marmurowe ściany ciągnęły się tak wysoko, że nie było widać sufitu.

-Halo? – rozbrzmiało w powietrzu, ale tym razem Luka nie był tym, który zawołał.