Devil's Soul XI

Hej, pysie! Przed wami następny rozdział naszego opowiadanka. Wiemy, wiemy... lenie z nas niesamowite, ale mamy nadzieję, że ten rozdział zrekompensuje wam choć trochę naszą nieobecność.

Zapraszamy do czytania!

_______________________________________________________________

Drzwi pałacu otworzyły się przed nim ze znanym od dawna skrzypnięciem. Otoczony przez straże czuł się jak w pułapce. Nie związany, jednak uwięziony. Powoli wspiął się na trzy schodki dzielące go od jaskini lwa i biorąc głęboki oddech, zamknął na chwilę oczy.

-Gdybyś był królem…

-Nie jestem i nie zamierzam. – odciąłem, przysuwając się bliżej niego i oplatając ramionami jego szyję.

-Twoja matka nie może żyć wiecznie.

-Z tego co wiem, tym właśnie różnimy się od śmiertelników.

-To, że nie umieramy, nie znaczy, że nie można nas zabić, prawda? – szepnął, podgryzając delikatnie płatek mojego ucha. Zadrżałem, próbując uspokoić szamoczące się w piersi serce i chociaż jeszcze przez chwilę myśleć.

-Chcesz zabić moją matkę? Bardzo proszę, ale to zadanie nie będzie należało do najłatwiejszych.

-Nie ja. – uciął, zbliżając swoją twarz do mojej. – Ty. – szepnął, by po chwili złączyć nasze wargi w delikatnym pocałunku.

Wspomnienie całkiem odruchowo przypłynęło do jego głowy, jak gdyby nie dając mu zapomnieć. Coś w środku odmawiało mu posłuszeństwa. Czuł się jak pies, który uwolnić może się jedynie przez zabójstwo swojego pana, ale nie potrafi tego zrobić. Jego siostra by potrafiła.

Właśnie wtedy, gdy o tym pomyślał, na końcu korytarza dostrzegł poruszającą się sylwetkę. Sylwetkę, którą tak dobrze znał, a tak dawno jej nie oglądał.

-Etienna? –zapytał niemal szeptem, jednak echo tych magicznych korytarzy poniosło jego głos aż do uszu oddalonej dziewczyny. Zatrzymała się w pół kroku i niemal jak w zwolnionym tempie odwróciła się w stronę blondyna. Jej bordowe oczy rozświetlił błysk niedowierzania, a po chwil radości. Sekundę później znalazła się tuż przy Cyprienie, obejmując go mocno.

-Myślałam, że już cię nie zobaczę. – szepnęła mu do ucha głosem, który zarezerwowany był tylko dla niego.

-Nie tak łatwo mnie zabić. - odpowiedział z lekkim uśmiechem, ściskając jej drobne, choć umięśnione ciało, na tyle na ile pozwalało mu jego własne.

-Jakbym nie wiedziała. – fuknęła, odsuwając się od niego i ukradkiem ocierając łzę, która popłynęła po jej policzku.

-A ja myślałem, że twoje gruczoły łzowe przestały działać w procesie ewolucji. – zażartował, szczypiąc ją w policzek, na co ona przyłożyła mu z łokcia. Po korytarzu rozniósł się ich radosny śmiech, który jednak umilkł po chwili jak gdyby wchłonięty przez ściany. Obaj skupili wzrok na zimnym marmurze.

-Nie dziwi cię, że wytrzymaliśmy tu całe dzieciństwo? – zapytał blondyn, podchodząc dwa kroki do ściany i dotykając delikatnie jej gładkiej faktury.

-Nie.

Na tę odpowiedź Cyprien odwrócił się szybko z pytającym wyrazem twarzy. Strażnicy wciąż stali dookoła nich, jak gdyby blondyn mógł próbować ucieczki z własnego domu. „Słusznie” – pomyślał, uśmiechając się w myślach.

-Mieliśmy siebie. – dodała z błyskiem w oku, po czym ruszyła w stronę komnaty audiencyjnej. – Nie dajmy jej dłużej czekać.

***

W komnacie nie było nikogo oprócz osoby, która przebywała tam niemal codziennie. Każdego dnia, niemal o każdej porze.

-Może jakiś wypad na miasto dobrze by ci zrobił, matko? – zapytał Cyprien, siadając przy stole. Kobieta zignorowała te wypowiedź, zaciskając jednak mocniej szczękę, co dodało jej twarzy  tylko więcej wrogości.

-A może wycieczka w ciepłe kraje? Tobie jak widać sprzyjała. – odgryzła się, nalewając czerwoną ciecz do kielicha syna.

-Nie narzekam.  – przyznał Cyprien, sięgając po kielich.

-A więc, skoro wróciłeś i jak widać masz się dobrze, może zechciałbyś jeszcze raz przysłużyć się ojczyźnie?

-Z chęcią. – odpowiedział blondyn, uśmiechając się do matki aż nazbyt przesadnie. Westchnienie ulgi jakie wydała, usłyszawszy tą odpowiedź, sprawiło, że chłopak zaśmiał się delikatnie. Kobieta uniosła do góry brwi, spoglądając na syna. – Gallowhill było dla mnie cudowną lekcją, najdroższa matko, a niewola niesamowitą nauczką. Po tych przeżyciach jestem przekonany, iż zostanę godnym następcą twojego tronu.

Puchar upadł na podłogę, a plama krwi rozlała się po białym marmurze.

-Ale…

-Zrozumiałem swój błąd i teraz czuję, że jestem w stanie poprowadzić królestwo ku pokojowi. – wszystko to wypowiadał z niesamowitym spokojem, a nawet radością, wyrażając w końcu prawdziwe odczucia swojego serca.

Bastien coś w nim odblokował. Przekręcił magiczną śrubkę, widoczna tylko dla jego oka i teraz blondyn mógł patrzeć w oczy swojej matki z dumą w sercu i współczuciem dla niej. Współczuciem, które łatwo zamienić można było w litość, aż w końcu pogardę. Które odpowiednio wykorzystane mogłoby wynieść go na tron lub w przeciwnym razie doprowadzić do śmierci.

-Jeśli pozwolisz. – szepnął, wstając od stołu i oddalając się w stronę drzwi, podczas gdy jego matka, wciąż siedziała w jednej pozycji z oczami utkwionymi w przeciwległej ścianie.

***

-Co jej powiedziałeś? – siostra wpadła do jego pokoju jak burza, czyli krótko mówiąc jak zawsze. Uśmiech na chwile oświetlił jego twarz, kiedy odwracał się w jej stronę z kieliszkiem krwi w dłoni, po czym znikł, niczym strzepnięty podmuchem wiatru.

-Prawdę.

-Którą? – zapytała niemal natychmiast, wywołując tym samym śmiech Cypriena.

-A ile znasz prawd, moja droga siostro?

-To zależy o czym mówią. – odpowiedział, przymykając drzwi i podchodząc bliżej. Skórzane spodnie, skórzana kurtka i czarny jak noc makijaż nie pasowały do Etienny jaką znał za młodu. Zmieniła się. Ale kogo nie zmienia wojna?

-A ja myślałem, że jest tylko jedna prawda. Jak to się wampir potrafi pomylić. – westchnął delikatnie, odstawiając kieliszek na parapet. Już dawno nie czuł się tak znieczulony. Demon w jego wnętrzu siedział cicho, jakby nigdy go tam nie było, a to wszystko okazało się jednym, wielkim snem. Powoli położył się w poprzek na łóżku, przymykając oczy. Poczuł jak siostra kładzie się bezszelestnie obok niego. Nawet jej skórzane ubranie nie wydało żadnego dźwięku. Nic tutaj nie wydawało dźwięków.

-Jedna prawda jest tylko wtedy, kiedy chodzi o miłość.

Cyprien otworzył oczy i spojrzał na dziewczynę pytająco.

-A ty się chyba nie zakochałeś, słodki bracie?

Natychmiast wbił wzrok  z powrotem w baldachim nad jego łóżkiem.

-A więc jednak! – niemal pisnęła, jak mała dziewczynka, która niegdyś była, odwracając się do Cypriena. – Co to za Casanova?

Blondyn nie mógł się nie roześmiać. Jej wielkie, słodkie oczy zupełnie nie pasujące do reszty ciała, tak pragnące poznać kolejną tajemnicę starszego brata.

-Chciałbym, żebyś zawsze wyglądała tak niewinnie. – powiedział, gładząc ją po policzku.

-Wiesz, że tak się nie stanie. Zresztą, zmieniasz temat.

 -Bastien.

Przez chwilę zapanowała między nimi cisza, podczas której patrzyli sobie w oczy. Wzrok dziewczyny wyrażał niedowierzanie, wzrok brata potrzebę zrozumienia.

-Chcesz powiedzieć, że podczas gdy ja martwiłam się o twoje życie, ty chodziłeś na randki?! – wybuchła, podrywając się z łóżka.

-Nie całkiem tak to wyglądało. – mruknął, biorąc głęboki oddech.

-Doprawdy?- siostra zaśmiała się, niemal histerycznie, kręcąc z niedowierzaniem głową - I kochasz go?

-Nie… nie wiem.

-Mówiłam ci, że w miłości jest tylko jedna prawda. Tak albo nie.

-Tak! -  niemal krzyknął, znów opadając na łóżko. Jego ciałem przez chwilę wstrząsnął nagły dreszcz, ale siedzący w jego ciele demon , jednak wycofał się z dyskusji.

-You must know that such a love is impossible. – szepnęła cicho, tak cicho, że nie powinien był tego słyszeć, ale głos w tym pałacu rządził się własnymi prawami i znów bezszelestnie przysiadła na kanapie, kładąc swoją dłoń na jego dłoni.

Cyprien podniósł drugą rękę do czoła i z niemal męczeńskim wyrazem twarzy odszepnął:

-Impossible love. I am very much afraid this can become an addiction.

***

-Carol?

-Tutaj. – usłyszała, a po chwili sylwetka kusznika wyłoniła się zza żywopłotu.

-Właściwie co ty tu wciąż robisz? – zapytała, siadając na jednej z ogrodowych ławek.  Mężczyzna przysiadł się do niej, spoglądając na nią kątem oka.

-Gdyby mnie nie było, z kim byś teraz rozmawiała?

-Zapewne z własnym odbiciem. – westchnęła, opierając się z tyłu na rękach i patrząc w niebo zmrużonymi oczyma. – Mój brat wrócił.

-Wiem.

-Co wiesz o miłości, Carolu?

Przez chwil nie odzywał się, wpatrzony w nieokreślony punkt gdzieś przed sobą, po czym zwrócił wzrok na dziewczynę, z lekkim uśmiechem, patrząc jak próbuje spoglądać w słońce.

-Niewiele. – odpowiedział, wzdychając delikatnie i znów odwracając wzrok. Tym razem to Etienna spojrzała na niego, przekrzywiając lekko głowę.

-Nie wyglądasz jak ktoś, kto wie niewiele.

Ta wypowiedź znów przywiodła do niej jego spojrzenie.

-A skąd możesz to wiedzieć?

-To widać. W oczach. – Carol delikatnie zachichotał przez nos, spuszczając lekko wzrok, po czym patrząc na Eti od dołu z zadziornym uśmiechem.

-Co takiego widać w moich oczach?

-Złamane serce. – szepnęła, czule gładząc jego szorstki policzek. – Boli?

-Już nie. – szepnął,  po czym zostawił na jej czole krótki pocałunek i odsunął się na odległość łokcia, patrząc na nią zaciekawiony. – Czemu pytasz mnie o to wszystko?

-Mój brat się zakochał.

Carol zaśmiał się, jednocześnie z ulgą i z bólem. Nie chciał zaczynać czegokolwiek z tą nieziemską kobietą, ale jednocześnie tak bardzo chciał jej dotknąć za każdym razem, gdy ją widział. Chciał jej pomagać, chciał ją chronić, mógłby nawet jej służyć, ale wszystko o czym myślał to tylko to, żeby ją całować.

-Tylko tyle?

-Nie rozumiesz. I nie możesz. Nawet ja tego nie zrozumiem. Chciałam po prostu…

-… spróbować. – dokończył za nią. Ona spojrzała na niego z uśmiechem, przytakując delikatnie głową, po czym wstała z ławeczki i bez słowa pożegnania skierowała się do pałacu.

***

Cyprien leżał na miękkiej pościeli swojego łóżka. Pierwszy raz od bardzo dawna sam i w spokoju. W spokoju oczywiście tylko zewnętrznym. W środku jego zmysły buzowały jak szalone, jego myśli kotłowały się w głowie niczym stado wściekłych lisów, a serce pompowało krew z siła setek ton.

Mimo wszystkich tych rewelacji w jego wnętrzu, on sam leżał bez ruchu, niczym w trumnie, cały ubrany z rękami złączonymi  na mostku.

„Jeszcze tylko kwiatów mi brakuje” – pomyślał i wraz z tą myślą na jego twarzy zagościł delikatny uśmieszek, który znikł jednak niczym zdmuchnięty podmuchem wiatru.

Twoja matka nie może żyć wiecznie.

Znów te głosy w jego głowie. A raczej jeden. Ten głos.

Gdyby powiedział to ktokolwiek inny, zapewne nie zostałoby w to jego pamięci na dłużej niż dzień lub dwa, ale Ten głos potrafił czynić cuda z jego ciałem jak również i psychiką.

Coś załomotało w jego wnętrzu, a gdzieś z tyłu głowy Cyprien usłyszał niski, basowy śmiech swojego demona. Szarpnął ciałem odruchowo, przekręcając się na bok i chowając twarz w poduszkę. Bzyczenie w jego uszach zamieniło się w nieznośny chichot, który mimo chowania głowy w pierzynę, wciąż rozbrzmiewał donośnie.

Kochamy się, czy nie?

Kochamy się, czy nie Bastien? O to jest pytanie.

Chichot zanikał powoli zastępowany przez wspomnienie dotyku kochanka. Cyprien znów rozluźnił mięśnie, a na jego twarzy zagościł nieśmiały uśmieszek wraz z lekkimi rumieńcami, z których nie zdawał sobie nawet sprawy.

Pojechał na front wczoraj wieczorem.

To zdanie rozbrzmiało w jego głowie równie niespodziewanie jak dwa poprzednie, ale dopiero to sprawiło, że zamarł bez ruchu, nie oddychając, wpatrując się w jeden punkt gdzieś poza wszystkim, co mógł widzieć przed sobą.

Czemu?

Czemu, do cholery?

Samotna łza potoczyła się po jego policzku, kiedy w końcu odzyskał oddech. Kiedy słona łza dotknęła jego warg, zabicie matki nagle wydało mu się słodkim pomysłem. Wszystko, co powiedział wcześniej w tamtej sali, nagle zaczęło do niego docierać. Nagle zaczął czuć te słowa całym sobą, i choć wcześniej też były prawdziwe, teraz wiedział, że naprawdę byłby w stanie to zrobić. Wiedział, że…

Kochamy się, czy nie?

Wiedział, że tak.

***

Drzwi delikatnie skrzypnęły w zawiasach, kiedy Cyprien wkradł się do sypialni siostry, niemal od razu obejmując ją od tyłu. Podskoczyła, wydając z siebie nieokreślony, zabawny odgłos, a wypalony do połowy papieros potoczył się po podłodze.

-Palisz? – zapytał brat, opierając podbródek na ramieniu Etienny, a oczami wodząc za niedopałkiem.

-Nie. Czasem tylko chcę się zaciągnąć. – odpowiedziała, ale pod uporczywym spojrzeniem brata, dodała z westchnieniem – Tak, palę.

-Nie wiedziałem. – powiedział tylko, uwalniając ją z objęć i siadając na łóżku.

-Wielu rzeczy o mnie nie wiesz.

-I bardzo ubolewam z tego powodu.

Etienna uśmiechnęła się delikatnie, kładąc dłoń na jego ramieniu, po czym przeszła cztery kroki w stronę lustra, wymijając blondyna. Biorąc głęboki oddech, przyjrzała się postaci w lustrze. Niezbyt wysokiej, smukłej dziewczynie o czerwonych smutnych oczach i nieprzekonywującym uśmiechu.

-Może nie powinieneś. Wolę, żebyś pamiętał mnie taką, jaką byłam w dzieciństwie.

Cyprien delikatnie odwrócił głowę w jej stronę, po czym opadł na łóżko całym ciałem.

-Jak sobie życzysz, słodka siostro.

Etienna zaśmiała się cichutko wdzięcznym śmiechem, który rozbrzmiał w pokoju.

-Po co tu jesteś? – zapytała w końcu, wracając do brata i kucając przy łóżku, tak że ich twarze dzieliły centymetry.

-Chciałem po prostu na ciebie popatrzeć.

-Doprawdy? – uniosła brwi w geście niedowierzania.

-Yhm. – przytaknął z najbardziej niewinną miną na jaką było go stać, po czym, widząc, że nie przekona to jego siostry, westchnął głęboko. – Przyszedłem spytać.

-Pytaj.

-Czy…? – zaczął, ale po chwili pokręcił z rezygnacją głową.

-Tak?

-Zabiłabyś naszą matkę? – wyrzucił z siebie na jednym wydechu, patrząc szeroko otwartymi oczami w oczy swojej siostry. Jej wyraz twarzy nie zmienił się nawet na sekundę, ale może właśnie to było najbardziej przerażające. Zaległa pomiędzy nimi ciężka, lepka cisza, w której nawet ich oddechy zdawały się nie istnieć, Cyprien czuł jak krew krąży coraz szybciej w jego żyłach. Jak mógł w ogóle pytać o coś takiego? Jak w ogóle mogło mu to przyjść do głowy?

-Tak. – powiedziała nagle Etienna, zupełnie spokojnie, wręcz z uśmiechem na ustach, który wypłynął na jej twarz zupełnie niespodziewanie. Przez pierwsze parę sekund Cyprien nie był pewny czy na pewno słowa te dobyły się z ust jego siostry, ale jej twarz tylko to potwierdzała.

-Tak. – powtórzyła po chwili, po czym pochyliła się nad nim, zostawiając na jego wargach czuły, siostrzany pocałunek.

***

Bastien wyszedł z tunelu i od razu oślepiło go ostre światło, a piasek wsypał się do jego oczu. Przynajmniej będzie miał wymówkę, gdy jakaś nieproszona łza wymsknie się spod jego powieki.

Rozejrzał się po bazie. Wyglądała tak jak zwykle. Żołnierze, baraki, odgłosy strzelania w tle, rozbłyski różnobarwnego światła. Wszystko tutaj było takie głośne, co stanowiło miłą odmianę od ciszy ekspresowego metra, którym tutaj przyjechał. Tam jego myśli kłębiły się, wciąż rozbrzmiewając w jego głowie. Tutaj cały czas były rozpraszane przez krzyki i trzaski. Zadziwiająco miłe uczucie.

-Nie sądziłam, że jeszcze cię tu zobaczę. – usłyszał nagle i odwrócił się na pięcie.

-Tanja! – wykrzyknął, szczerze zdziwiony. Z tego co wiedział cała jego ekipa wróciła do stolicy w tym samym czasie co on. – Co tu robisz?

-Życie w cywilu jest nudnawe. – odpowiedziała wzruszając ramionami. Ręce w kieszeni, szerokie bojówki upaprane błotem i piachem, wymiętą koszulka i rozczochrane kłaki.

-Włosy ci urosły.  – stwierdził z uśmiechem, na co dziewczyna skrzywiła się i poczochrała je jeszcze bardziej.

-A gdzie reszta? – zapytał po chwili, kierując się w stronę swojego starego apartamentu. – Nie mów mi, że też wrócili?

-Jory i Farid cały czas gdzieś się tu kręcą. Widziałam też Mycah na liście, no i jestem pewna że Rodrick i Lin przyjadą jak ich o to poprosisz. – powiedział, podbiegając za nim, po czym wyprzedziła go i zaczęła iść przed nim tyłem wciąż z rękami w kieszeniach.

-Nie miałem tego w planach. – mruknął.

-Czego?

-Reaktywacji. Jestem tu, bo…

-…bo?

-Nic takiego. – uciął, spuszczając wzrok na piasek pod stopami.

-Oczywiście. – przytaknęła z ironicznym uśmiechem, odwracając się przodem do kierunku, w którym szli. – A tak dla jasności, to nie ma nic wspólnego z tym czarującym blondynem o CZERWONYCH oczach? – spojrzał na niego wymownie.

Bastien uśmiechnął się delikatnie, spoglądając na nią kątem oka.

-Skąd w ogóle przyszło ci to do głowy? – zapytał niewinnie.

Nagle Tanja zatrzymała się, łapiąc go za rękaw i odwracając w swoją stronę.

-Kochasz go?

Kochamy się, czy nie?

-Nie.

Dziewczyna uniosła lekko jedną brew, mocniej ściskając jego nadgarstek.

-Może.

Uniosła drugą brew i podeszła o krok bliżej.

-Tak.

Jej twarz rozświetlił uśmiech.

-Nie martw się. To nie takie oczywiste. Strzelałam. – powiedziała i po chwili ciszy oboje zaśmiali się głośno, a ich śmiech utonął w morzu odgłosów jakie wydawała z siebie ta pustynna baza tak szybko i niespodziewanie jak się pojawił.