Devil's Soul VI

Witamy, witamy, a dokładniej witam, bo Chiyeko nie ma. :D Pojechała sobie na wakacje i mnie zostawiła, jak ona mogła? W każdym razie rozdział dodaje z lekkim poślizgiem, ale wiecie jak to jest w wakacje. Nie wystąpią w nim Jednak Cyprien i Bastien. Pojawią się tutaj nowe postacie. Mamy nadzieje, że ich polubicie. ;)

Serdecznie dziękujemy Akemi i Lady-Makbet za zaglądanie tu czasami i czytane naszych wypocin oraz witamy w naszym zacnym gronie czytelniczek Ghastly.

Zapraszamy do czytania!

_____________________________________________________________

Luca

Blade światło słońca tańczyło na pokrytej mozaiką podłodze rozszczepione przez liczne witraże. W powietrzu unosił się zapach kadzidła i wosku, a płomienie świec drżały co chwila. Z zimna albo strachu. Ogromne sosnowe drzwi zamknęły się za moimi plecami, wydając z siebie jęk konającego starca. Stanąłem w cieniu wsparty o marmurową kolumnę. Z ołtarza patrzył na mnie wymalowany oliwną farbę Chrystus. Aż dziwne, że skurczybyk przetrwał nawet upadek piekła. No cóż, potwierdziła się dzięki temu jego teoria, ale Sądu Ostatecznego jak nie było, tak nie ma. Nie mogłem wejść dalej. Ukryty za pokutną kolumną czułem, niemal słyszałem magiczną barierę, która istniała tylko dla mnie. Tylko dla takich jak ja.

-Luca? - usłyszałem cichy szept i wyjrzałem zza kolumny. Miałem na sobie proste czarne spodnie, białą koszulę i czarny płaszcz, który niemal sięgał podłogi. To jednak podążający w moim kierunku mężczyzna wyglądał jak ksiądz. No cóż. Był nim. - Wejdź. - powiedział z lekkim uśmiechem, skręcając w boczną nawę. To proste słowo dla człowieka było tylko uprzejmością. Dla mnie było niezbędne. Wampir nie może wejść do domu człowieka bez pozwolenia, a już na pewno nie do domu Boga. Kolejny pomysł tego skurczybyka na górze, żeby jego cennym owieczkom nic się nie stało.

Chowając dłonie w kieszeniach, podążyłem za Kalebem. Z jego szyi zwisał duży, srebrny krzyż, który odbijał niesforne płomienie, oprócz tego jego strój stanowiła jednak tylko sutanna. Nasze kroki niosły się echem po kościele, co zawsze mnie irytowało. W tym miejscu nie można było postawić kroku niepostrzeżenie.

-Po co przyszedłeś? - zapytał, opierając się o jedną z bocznych ławek.

-Wyspowiadać się. - powiedziałem z lekkim uśmiechem. Kaleb wpatrywał się w moje niebieskie tęczówki swoimi, które miały kolor trawy. Błyszczały w płomieniach świec, przypominając o nigdy nie nastającej tu wiośnie.

-Spowiadasz się codziennie. - odrzekł nieco znużonym głosem.

-Codziennie jestem sobą.

Kaleb odbił się od ławki i podszedł do mnie, wciąż wwiercając we mnie te swoje zielone oczy. Uśmiechnął się tym uśmiechem, na który nie mogłem nie odpowiedzieć tym samym. Mój uśmiech był jednak smutny i żałosny. Ksiądz objął dłonią mój policzek, gładząc go delikatnie. Był tak blisko, że krzyżyk zawieszony na jego szyi, dotykał mojej koszuli.

-Odpuszczam ci grzechy w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego. - szepnął, zostawiając lekkim pocałunek na moim czole, po czym cofnął się o krok i odszedł kierując się ku głównej nawie. W ostatniej chwili złapałem go za rękaw sutanny i pociągnąłem do siebie, obejmując ramieniem jego talię.

-Zostaw. - szepnął, kładąc dłonie na moim torsie i odpychając mnie delikatnie. Tylko objąłem go mocniej, opierając podbródek na jego ramieniu. - Zostaw. - szepnął jeszcze raz, wprost w moje ucho, kładąc głowę na moim torsie. Już się nie odpychał. Pod skórą czułem coraz szybsze tępo jego krwi, której słodki zapach dało się wyczuć w całym kościele. Przynajmniej ja czułem go tu wszędzie. Zakręciło mi się w głowie i przypomniałem sobie, że nie jadłem obiadu. Szybko odepchnąłem od siebie Kaleba, zakrywając usta i nos dłonią. Wyszedłem z kościoła bez słowa, a moje kroki rozchodziły się echem po gmachu. Gdy zamknęły się za mną ciężkie dębowe drzwi, zaczerpnąłem głęboki oddech i zsunąłem się po ścianie, zatapiając palce we włosach i zamykając oczy.

***

Kaleb

Śnieg spadał powoli na ziemię, pokrywając drzewa i krzewy warstewką szronu. Cały świat był teraz szary, czarny albo biały. Z szarego nieba spadały na czarny nurt strumienia białe płatki. Kucnąłem na brzegu, a białe śnieżynki pokryły też moją sutannę. Westchnąwszy, szarpnąłem za koloratkę, która wyślizgnęła się spod mojej szyi i oparłem się na rękach, odchylając do tyłu głowę. Delikatne płatki muskały moje wargi i policzki niczym usta kochanka. Uśmiechnąłem się na samą tą myśl i nawet nie wiedząc kiedy, położyłem się na śniegu. Czułem jak wilgoć powoli przesiąka przez materiał sutanny. Założenie kurtki jakoś nie wpadło mi do głowy, na której teraz osadzało się coraz więcej delikatnych płateczków. Szum strumienia uspokajał moje zmysły i usypiał mnie powoli swoim niezmiennym rytmem.

Minęła może godzina, a może dwie, kiedy w końcu otworzyłem oczy. Z początku poraził mnie blask słońca, które wychynęło zza chmur, odbijając swe promienie na dodatek w białym puchu.

-Zastanawiałem się, kiedy się obudzisz. Zanim cię zasypie, czy już potem. - usłyszałem i rozejrzałem się na boki, próbując zidentyfikować skąd dochodził głos.

Zobaczyłem go na drzewie. Siedział na jednej z grubych gałęzi drzewa, które już dawno straciło swe liście. Uśmiechnął się lekko i zwinnie zeskoczył na dół. Drobinki śniegu zatańczyły wokół jego postaci i zdawać by się mogło, że przez chwilę otoczony był maleńkimi brylantami.

-Jak długo tu jesteś? - zapytałem, odwróciwszy wzrok od tego widoku. Nie znosiłem gdy sprawiał, że żałowałem, iż zostałem księdzem.

-Jakiś czas. - odpowiedział wymijająco, robiąc krok w moją stronę. - Wystarczająco długo, żeby zmarznąć.

-Nie musiałeś nade mną wisieć. - żachnąłem się, nadal nie patrząc w te jego lśniące, intensywnie błękitne oczy, przywodzące na myśl błyszczący w słońcu lód.

-Ja zmarzłem, a ty do tego leżałeś na śniegu. Musisz umierać z zimna.

-Wcale nie. - zaprzeczyłem, ale w tym samym momencie po moim ciele przeszedł niezdrowy dreszcz, a ja kichnąłem po chwili. Luca tylko przyglądał się z kpiącym uśmieszkiem. Nic nie mówiąc, minąłem go i szybkim, lekko drżącym krokiem skierowałem się w stronę plebanii.

***

-Proszę księdza! Kiedy do księdza w końcu dotrze, że zdrowie jest święte? - usłyszałem po raz setny tego wieczoru. - To grzech nie dbać o siebie! - fuknęła, niemal wciskając w moje dłonie kubek malinowej herbaty.

Moje ciało nadal drżało niezdrowo, a gardło bolało przeraźliwie jakby ktoś powoli obrywał mnie ze skóry. Skuliłem się przed kominkiem i wpatrzony w ogień, próbowałem ignorować olbrzymi ból głowy, który z każdą chwilą narastał jeszcze bardziej.

-Z pewnością pójdę się wyspowiadać. - powiedziałem, a raczej wycharczałem do mojej gosposi, po czym moim ciałem wstrząsnął kolejny atak kaszlu.

-A pójdzie ksiądz, pójdzie! - zawołała z kuchni. Po chwili w domu rozległ się dzwonek do drzwi. Przez sekundę miałem ochotę zamordować tego, kto naraża na tortury moją biedną głowę, ale potem wychrypiałem tylko, patrząc na wiszący na ścianie krzyżyk:

-Panie, zlituj się.

-Ktoś do księdza! - znów usłyszałem głos gosposi, która po chwili zniknęła za drzwiami spiżarni. Do pokoju wszedł Luca. Jego czarny płaszcz właściwie w tej chwili wydawał się biały, a owinięty wokół szyi szalik niemal przymarzł do jego twarzy, twardniejąc od lodu.

-Jest aż tak zimno? - wychrypiałem na tyle cicho, iż nie kuło to tak bardzo w uszy. Przynajmniej miałem taką nadzieję.

-W końcu to biegun. - wzruszył ramionami, podchodząc do mnie i również siadając przy kominku. - Jak się czujesz?

-Jakoś. - mruknąłem, ale po chwili znów zwijałem się niemal z bólu zaatakowany przez kaszel i ból głowy.

-Daj tą szklankę, bo wylejesz i się poparzysz. - szepnął, wyjmując kubek z moich dłoni. Uśmiechnąłem się na ile mogłem, przez chwilę zapominając o bólu i tonąc w jego błękitnych oczach. Poczułem na policzku jego dłoń, a lśniące oczy były coraz bliżej mojej twarzy. Chciałem szepnąć "Przestań", ale moje gardło odmówiło mi posłuszeństwa i otworzyłem tylko niemo usta.

-No przecież tego nie zrobię. - szepnął nagle, kiedy nasze twarze dzieliły milimetry. Zaśmiał się, wracając na swoje miejsce i wpatrując się w buchający na kominku ogień. Moje spojrzenie również powędrowało w tamta stronę.

-Powiedz mi, jak to jest, że samo moje istnienie jest grzechem? - szepnął, a w jego głosie było coś takiego, że przez chwilę chciałem objąć go najmocniej jak potrafiłem i już nigdy nie puścić. Chciałem zaprzeczyć, ale z mojego gardła nie wydobył się żaden dźwięk.

Luca nie odrywał wzroku od ognia. Ja nie odrywałem wzroku od Luci*. A wskazówki zegara powoli przesuwały się zwiastując nadchodzący świt.

***

Sala audiencyjna królowej rodu Cerffier

Sala audiencyjna była tak ogromna, że jej koniec ginął w mroku. Królowa pochyliła ze zmęczenia głowę, opierając ją na ręce, którą wsparła łokciem na masywnym stole przed sobą. Krew, która do złudzenia przypominała wino, lśniła w świetle pochodni, sama zdając się tańczyć niczym płomienie. Ogromne palenisko zasyczało gdy kolejny kawał drewna został pochłonięty przez ogień. W powietrze wleciały drobne iskry. Królowa westchnęła, przymykając ze zmęczenia oczy.

-Posłaniec z Gallowhill. - rozległ się głos herolda, stojącego w mroku. Do stołu podszedł mężczyzna w średnim wieku, którego brązowe włosy po bokach pokryła już siwizna.

Nawet wampiry się starzały. Powodowane były przez przebywające w nich demony. Gdyby nie one, krwiopijcy byliby również nieśmiertelni, jak we wszystkich starych podaniach. Demony jednak żyły w ich ciałach niczym pasożyty, zabierając z ich ciała energię. Gdyby żyły one w ciałach zwykłych ludzi, takowi zginęliby w niecały miesiąc. Wyjątek stanowiły niezwykłe jednostki, stworzone na naczynia dla diabłów. One jednak były rzadkością.

-Słucham.  - mruknęła królowa, prostując się na masywnym krześle przypominającym tron.

-Pani syn został złapany i wzięty do niewoli. - powiedział bez ogródek mężczyzna. Kobieta zacisnęła zęby i na chwilę zamknęła oczy.

Ten cholerny idiota.

-Dziękuję. - odparła tylko, odprawiając posłańca ruchem ręki.

***

Luca

Zwinąłem się w kłębek na łóżku, wbijając paznokcie w głowę. Moim ciałem wstrząsały konwulsję, ale nie chciałem krzyczeć. Półmrok pomieszczenia przynajmniej nie raził moich oczu tak jak słońce. Zacisnąłem powieki, zatapiając się w otchłani.

Ujrzałem przekrwione oczy mojego demona i uciekłem stamtąd tak szybko jak tylko potrafiłem.

W moim żołądku śniadanie odtańczyło skoczny taniec i już po chwili znalazło się na podłodze. Czerwona kałuża krwi lśniła na zniszczonym dywanie.

Kiedyś myślałem, że to normalne. Że każdy wampir, mając w środku diabła cierpi tak jak ja. Ze zwykła życiu okrutnością uświadomiłem sobie, że tak nie jest. Od tamtej chwili zacząłem zastanawiać się, co jest ze mną nie tak. Czy to kara boska za moje istnienie? Przecież nigdy nikogo nie zabiłem. Krew, którą piłem była tylko syntetyczną przeróbką tej ludzkiej. Niektórzy z moich znajomych, mimo swojego pokojowego nastawienia do ludzi żywili się "żywym towarem".

Usłyszałem dzwonek telefonu i spojrzałem na wyświetlacz. Musiałem zmrużyć oczy, gdyż moje oczy odwykły od światła.

Kaleb.

Będąc księdzem, a do tego egzorcystą mógł mi pomóc, ja jednak nie miałem siły nawet wyciągnąć ręki. Jęknąłem, znów zwijając się w ciasną kulkę. Poczułem jak coś wbija mnie w łóżko i mroczna energia paraliżuje ruchy. Zniknąłem w ciemności.

***

Poczułem zimny metal na czole i obudziły mnie cichy, rytmiczny szept, którego nie rozumiałem. Uchyliłem powieki. Zmęczony, ale spokojny i pozbawiony bólu, spojrzałem na siedzącą przy łóżku osobę.

Białe włosy opadały na skupione oczy, zamknięte i schowane za prostokątnymi okularami, których tak bardzo nie lubił zakładać. Do mojego czoła przykładał krzyżyk, który zawsze zawieszał na szyi. Po chwili otworzył oczy, kończąc modlitwę. Wyglądał tak pięknie, gdy się modlił.

-Już dobrze? - zapytał cichym, lekko zachrypniętym głosem.

-Tak. - odpowiedziałem i podparłem się na łokciach. Dopiero teraz zauważyłem niezdrowy blask jego tęczówek i lekko zaróżowione policzki. - Nie powinieneś wychodzić. Nadal jesteś chory.

Nie odpowiedział. Położyłem dłoń na jego dłoni, w której ściskał srebrny krzyżyk. Zwinnie wyjąłem go z jego uścisku i klękając przed nim, zawisłem na szyi Kaleba. Położyłem dłonie na jego ramionach. Niemal do razy poczułem rytm jego krwi. Odetchnąłem głęboko.

-Dziękuję. - szepnąłem i ruszyłem ciałem do przodu, chcąc go... no właśnie co? On był księdzem, a ja beznadziejnym wampirem. Pochyliłem głowę, zagryzając wargę.

-Zrobię herbaty. - powiedział nagle, a ja zauważyłem na jego policzkach lekkie rumieńce, które nie znikły nawet kiedy z zamyśloną miną nalewał wody do czajnika. Oddałbym wszystko, za chociażby małą wskazówkę, co do tego, o czym tak rozmyślał.

Poprawił okulary, nalewając wrzątku do dwóch kubków. Bez słowa podał mi jeden i znów usiadł przede mną na krześle.

-Dzwoń do mnie od razu. - powiedział, a ja spojrzałem na niego znad kubka herbaty. Uśmiechnąłem się, widząc jak zaparowały jego okulary.

-Nie musisz zawsze tego robić.

-Pamiętam jak wyglądałeś, gdy zobaczyłem cię po raz pierwszy. Muszę. - powiedział poważnie tonem, któremu nie byłem w stanie się sprzeciwić.

Wiatr wył niczym wielki, głodny potwór gotów pożreć podróżnych, którzy odważyli się wychynąć z domów. Śnieg zacinał nieprzyjemnie, pokrywając sylwetkę Kaleba białym puchem. Budynek seminarium majaczył na końcu ulicy w świetle paru lamp ustawionych na małym placyk. Na samym jego środku stała figura Matki Boskiej. Śnieg pokrył ramiona marmurowej kobiety, otulając ją niby płaszcz. Kaleb uśmiechnął się lekko, poprawiając wieczne spadający szalik, kiedy nagle pod pomnikiem zauważył ruch. Ciemna postać skulona była na śniegu, niemal do połowy w nim zasypana. Kaleb nie mógł zidentyfikować jej chaotycznych ruchów i dopiero jak podszedł bliżej zauważył, że chłopak rzuca się w konwulsjach pod niskim murkiem, otaczającym monument.

-Wszystko w porządku? – zapytał, choć to pytanie wydało mu się wyjątkowo naiwne. Przecież widział, jak chłopak zwija się z bólu. – Co Ci jest? - położył delikatnie dłoń na ramieniu nieznajomego. Spod opadłej na czoło grzywki spojrzały na niego intensywnie błękitne, podobne do lśniącego lodu oczy. Wrażenie potęgowane było przez zamarznięty na jego długich rzęsach śnieg.

Kaleb zachwiał się, upadając do tyłu. Dziwna moc, która rozchodziła się od chłopaka, związana mogła być tylko z demonem. Do tego te oczy. Wampiry nie były w Astras niczym szczególnym, jednak trzymały się swojej dzielnicy i raczej nie wchodziły w zażyłe kontakty z ludźmi.

Chłopakiem znów wstrząsnął gwałtowny dreszcz. Jego ciało wygięło się nienaturalnie, a z ust wydobył się gardłowy warkot, który rozszedł się po placu mimo huczącego wiatru. Nagle chłopak znieruchomiał wciąż wygięty do tyłu pod dziwnym kątem. Jego ciało wyglądało jakby zamarzło, ale w tym bezruchu było coś demonicznego. Szeroko otwarte oczy chłopaka wpatrywały się prosto w Kaleba, który nadal leżał w śniegu.

Oprócz jaskrawo niebieskich tęczówek dostrzegł teraz przekrwione białka i głębokie sińce pod oczami. Włosy chłopaka były postrzępione, a nad lewym uchem świecił fragment nagiej skóry, jakby rzeczywiście zostały wyrwane. Ubranie było mokre i całe pokryte śniegiem.

Diabelska cisza nasilała się coraz bardziej, aż nagle ciało chłopaka ożyło i targnął nim przerażający śmiech i kolejna dawka konwulsji. Kaleb niewiele myśląc złapał za nadgarstki wampira, ale gdy to nie pomogło, usiadł na nim okrakiem, pochylając twarz nad jego twarzą. Diabelskie oczy wpatrywały się w niego bez słowa, a ciało chłopaka znów znieruchomiało.

Młody ksiądz otworzył powoli usta, i po chwili rozbrzmiał śpiewny szept.

"W imię Boga Jedynego w Trójcy Przenajświętszej,

w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego uciekajcie

złe duchy z tego miejsca, nie patrzcie,

nie słuchajcie, nie niszczcie i nie

wprowadzajcie zamieszania do naszej pracy

i naszych planów, które poddajemy zbawczemu

projektowi Boga. Nasz Bóg jest waszym Panem

i rozkazuje wam: Oddalajcie się i nie wracajcie

więcej tutaj. Amen."

Chłopak mrugnął, a gdy otworzył oczy nie miały w sobie już tej pustki. Kaleb odetchnął przymykając na chwilę swoje powieki. Wampir szarpnął się lekko w jego uścisku, ponieważ młody ksiądz wciąż zaciskał mocno dłonie na jego nadgarstkach, nie wspominając o tym, że siedział na jego biodrach.

-Co się…? – zaczął błękitnooki, ale po chwili zakręciło mu się w głowie, która opadła bezwładnie na śnieg. Kaleb zsunął się z chłopaka, delikatnie dotykając jego policzka. Podniósł mozolnie na nogi bezwładne, ale przynajmniej nie nieruchome ciało wampira i wolnym krokiem skierował się do seminarium, posyłając delikatny uśmiech w stronę figury Maryi, która rozkładała ramiona, jakby chciała wziąć w objęcia cały świat.