Devil's Soul V

Witamy was serdecznie i oddajemy w wasze łapki kolejny rozdział. Mamy nadzieję, że się wam spodoba. Jeszcze jedna sprawa do Akemi. Chiyeko odwiedzi cię  w poniedziałek, ponieważ… na razie nie ma czasu. :P

Zamykamy ankietę z wynikiem:

Tak: 4

Nie przeszkadza mi: 8

Nie: 7

Tak więc wprowadzimy yuri, ale jeszcze nie wiemy dokładnie kiedy ani w jakiej ilości. Dziękujemy z oddane głosy, a teraz zapraszamy do czytania i zostawiania komentarzy.

___________________________________________________________________________

Narracja Cypriena

 Ogień. Ogień rozchodzący się po moim ciele. Ogień pieszczący moją skórę. Czułem tylko ogień. Czarnowłosy mężczyzna, którego imienia nawet nie znałem, robił z moim ciałem rzeczy, których nie spodziewałbym się po żadnym żyjącym stworzeniu. Dokładnie czułem każdy jego ruch, ale jednocześnie nie mogłem nigdy sprecyzować miejsca na moim ciele, którym w tym momencie się zajmował. Całe płonęło pożądaniem i gorącem.

Opanowałem się i zdałem sobie sprawę, że mogą stworzyć barierę przeciw ogniowi, w jaki zamieniał się co chwilę inny kawałek jego ciała. Mimo niej czułem niesamowitą przyjemność dotyku i wręcz nieziemski ból połączony z rozkoszą, pozbawiony jednak fizycznych obrażeń. Zawsze wiedziałem, że jestem masochistą. Kochałem ból tak samo jak kochałem przyjemność, a ból sprawiany mi przez Czarnego wprowadzał mnie w stan zbliżony do orgazmu niemal co sekundę, nie pozwalając poczuć ostatecznej przyjemności, której tak pragnąłem, ale wiedziałem, że oznaczała ona koniec.

Szarpałem się w kajdanach, chcąc odpowiedzieć, chcąc oddać mu tę rozkosz jaką mnie obdarzał. Nie wiem, co próbował osiągnąć, ale na pewno nie była tym moja przyjemność. Nie myślałem jednak o tym. Nawet jeśli miałby mnie zabić, skatować, zagłodzić, chciałem więcej.

Nie mogąc manipulować palcami, posłużyłem się energią. Z czubków moich palców, mojego języka, moich włosów, nawet mojego członka, wypłynęły cieniutkie czerwone, świetliste niteczki. W zadziwiającym tempie oplotły ciało mężczyzny, tworząc na nim krwistą pajęczynę, której Korczówki, delikatnie gładziły jego ciało posyłając w nie delikatnie ładunki magicznej energii. To było jak malutkie orgazmy przy końcu każdej niteczki i byłem pewien, że on odczuwał to podobnie. Usłyszałem tylko jego cichy śmiech i lekkie westchnienie. Po chwili znów poczułem w moich ustach jego płomienny język. Tak niesamowicie rozgrzewał moje wrzące już ciało. Chciałem go więcej. Chciałem, by jego ogień wypełnił mnie całego, by spalił mnie od środka.

-Umiesz tak zrobić z męskością? – zapytałem zadziornie, uchylając lekko do tej pory zamknięte oczy. On spojrzał na mnie, mrużąc czarne jak smoła brwi i równie czarne oczy, a po chwili zaśmiał się głośno.

-Jeśli zasłużysz. – szepnął mi do ucha, owiewając je wręcz smoczym oddechem. Ten wampir był prawdziwym płomieniem. Prawdziwym ogniem. A ja? Byłem tylko pół żywym ciałem przypiętym do kamiennego stołu.

Po chwili poczułem go w sobie. Był gorący jak płomień, jednak pozostawał ciałem. Jęknąłem, gdy ból przeszył moje lędźwia i wygiąłem się w łuk. Cichy trzask kręgów mojego kręgosłupa przeszył ciszę, zakłócaną tylko przez nasze oddechy. Niteczki energii znów wtopiły się w moje ciało, ogień mężczyzny pozostawał jednak niewyczerpany. Spojrzałem w jego czarne oczy, chcąc sprawdzić czy one też czasem nie płonął. Wbrew wszystkiemu pozostawały ciemne, zimne i puste.

Ten chłód przypomniał mi pustynną noc. Jariego, który ogrzewał moje ciało. Żołnierzy, których zabili pobratymcy mojego kochanka... a może gwałciciela? Poczułem ogarniającą mnie nienawiść. Czystą i silną. Wypełniała mnie od środka, drwiąc z przyjemności jaką sprawiał mi Czarny. Moje ciało prosiło o więcej. Członek stał gotowy do wystrzału, a ścianki odbytu pulsowały na męskości czarnowłosego. Mózg jednak chciał się sprzeciwić. Świadomość, że te ręce zabiły moich pobratymców, że ten wzrok drwił ze śmierci Jari'ego. Zatopiłem się w otchłani, łącząc się z Asem. Przypięty niewidzialnymi łańcuchami do niewidzialnego stołu, wyszeptał cicho swoim ochrypłym głosem szaleńca "A nie mówiłem?". Po chwili zerwał się z kajdan wraz z głośnym trzaskiem metalu. Moje puściły równie łatwo. Poczułem ogarniającą mnie energię. Nie widziałem jasno. Moje zmysły wyczuwały tylko płynącą w tętnicy czarnowłosego krew. Obraz migotał mi przed oczyma, ale ja i tak bardziej zdawałem się na słuch i węch. Krew. Krew. Krew. Z głowy wyrosły mi baranie rogi, a kły wydłużyły się raniąc i tak poszarpane wargi. Z piersi wysunął się strumień energii przybierając postać węża, który lśnił krwawym szkarłatem. Płomienie czarnowłosego rozjarzyły się za to szafirem. Jednym, szybkim ruchem odepchnąłem go od siebie, uciekając pod ścianę. Po jego klatce piersiowej potoczyła się kropla krwi. Krew. Krew. Krew. Tylko tego chciałem. Chciałem zabić.

Jak otoczone zwierze skuliłem się w kącie. Nogi miałem jednak naprężone, przygotowane do skoku. Z gardła wydobył się warkot, a wąż zamienił się w wilka, który kłapnął paszczą tuż przed twarzą Czarnego. Ten puścił w jego stronę szafirowy płomień. Wilk cofnął się, stojąc nadal na stole i warcząc, tak samo jak jego właściciel, a może raczej twórca. Już nie wiedziałem, czy to ja tym kieruję, czy może raczej As. Pojawiły się kolejne dwa. Otoczyły czarnowłosego z trzech stron, przygniatając go do ściany. Ten jednak uśmiechnął się zimno i spojrzał swoimi pustymi oczami w moje. Po chwili nie było wilków. Pokój wypełnił się granatowym płomieniem, a ja znów byłem przyciśnięty przez jego ciało. Tym razem do ściany.

-Niegrzeczna myszka. - szepnął. Szarpnąłem się, wystrzelając wokół siebie energię, ale on również nie był teraz sobą. Końcówki jego włosów płonęły, a w oczach dostrzegłem legiony upiorów. Jęknąłem, odczuwając nagle jednocześnie ból milionów dusz, które zostały uwięzione pod jego władaniem. Mój umysł wypełniły obrazy milionów morderstw. Krzyczałem.

Krew. Krew. Krew.

Po chwili stałem w ciemności, która kołysała się wokół mnie. Coraz mroźniejsza i coraz bardziej głucha. Nagle usłyszałem dźwięk dzwonka. Jednego, małego dzwonka, który rozbrzmiał w moich uszach delikatnym brzmieniem. Minuta, dwie, a dźwięk nie opuszczał mojego umysłu, natężając się coraz bardziej. Krzyknąłem, ale nie zagłuszyło to brzęczenia, które jednocześnie zdawało się ciche jak podmuch wiatru i głośne jak grzmot. Upadłem na kolana. Wszystko wokół było czarno-białe.

Znów znalazłem się gdzie indziej. Otchłań była ta sama, ale tysiąc razy bardziej gorąca, lśniąca krwawą czerwienią i granatem szafirów. Poczułem ból, który powoli rozchodził się po moim ciele. Już po chwili czułem je całe. Poparzone i skatowane.

-Kim jesteś? - zapytał znów. A może to było echo? - Kim jest twoje naczynie? - głos się zmienił, ale tylko odrobinę. Było w nim nieco więcej szaleństwa.

Jęknąłem.

Krew. Krew. Krew.

Ból.

As szarpał się w moim wnętrzu, a ja szarpałem się we wnętrzu Asa, kiedy członek Czarnego wysuwał się ze mnie i wsuwał ponownie, powodując falę szarpiącego moje nerwy bólu. Raum śmiał się, zaspokajany, przyśpieszając coraz bardziej.

-NO KIM?!

Jego krzyk poniósł się po otchłani zagłuszając wszystko inne. Tak potężny i głośny, że moje serce zamarło z przerażenia.

-Cyp.. - wysyczał As. Chciałem go powstrzymać. Zatkałem usta dłonią, ale moje ciało nie odpowiadało na wszystkie polecenia mózgu. - Cyprien. - powiedział w końcu.

Raum i Czarny zatrzymali się w tym samym momencie. Szafirowe płomienie przygasły, a ich oczy przez chwilę wyrażały identyczne zdziwienie.

Potem zemdlałem.

***

Obudziłem się i niemal od razu poraziło mnie ostre światło, które kaleczyło moje oczy. Przekręciłem się na drugi bok, zatapiając głowę w miękką poduszkę.

PODUSZKĘ???

Poderwałem się natychmiast. Od szybkiego ruchu i oślepiającego słońca zrobiło mi się niedobrze. Chwilę odczekałem, czując zawroty głowy i mdłości. W końcu uchyliłem spuchnięte powieki. Siedziałem na łóżku. Prawdziwym łóżku z miękką atłasową pościelą w kolorze pomarańczy. Ściany pokoju lśniły bielą. Spojrzałem w górę. Sufit ozdobiony był gigantycznym freskiem w kolorach jesieni.

-Czuj się jak u siebie w domu. - usłyszałem i szybko zwróciłem wzrok w stronę czarnowłosego mężczyzny. Znów zakręciło mi się w głowie. Zwymiotowałem na podłogę.

-Uh, książę nie powinien się tak zachowywać. - powiedział, z lekkim uśmiechem na ustach.

-O co tu chodzi? - wychrypiałem, podnosząc wzrok na Czarnego. Ten tylko uśmiechnął się po swojemu i usiadł na skórzanym fotelu po drugiej stronie pokoju.

-Gdybym od początku wiedział, że jesteś dziedzicem tronu, traktowałbym cię inaczej. - szepnął, pochylając się do przodu i opierając łokcie na kolanach.

-Czemu?

-Im bezpieczniejszy będziesz, tym więcej za ciebie dostanę - wyjaśnił, nadal się uśmiechając.

-Nie byłbym taki pewien.

Stosunki moje z matką były jasne. Ona chciała żebym zginął, a ja wolałem zginąć, niż rządzić królestwem. Nikt jednak nigdy nie powiedział tego na głos. To po to wysłała mnie do Gallowhill. Do mojej głowy napłynął obraz jej ostrych oczu i kpiącego uśmiechu. Nie żywiła do mnie żadnych uczuć. Nie byłem nawet pewny czy je miała.

-Ty? - zapytałem nagle, uświadamiając sobie znaczenie ostatnich słów Czarnego. - Dlaczego ty miałbyś coś za mnie dostawać? Jesteś tylko...

-...władcą  Nouvel Espoir. Przepraszam, że nie przedstawiłem się Jego Miłości wcześniej. Bastien. - powiedział uprzejmie, ale jego głos wręcz ociekał kpiną.

-I uważasz, że będę spokojnie czekał, aż ktoś raczy za mnie zapłacić?

-Aż tak naiwny nie jestem. Ale istnieją inne sposoby tortur. Takie, które nie oszpecą twojej ślicznej buźki. - sekundę po tym, jak to powiedział, poczułem obezwładniający mnie ból. Przez chwilę był tak ogromny, iż myślałem, że ktoś rozrywa moje ciało na strzępy, jednak zdałem sobie sprawę, że to nie jest ból fizyczny. Kiedy się ocknąłem, leżałem zwinięty na pościeli, a kropelki potu spływały po moim ciele. Spojrzałem spod zlepionych kosmyków grzywki na Bastiena. Przez chwilę, krótszą od sekundy, zdawało mi się, że widzę coś na kształt bólu na dnie jego pustych oczu. Potem wyszedł bez słowa.

***

Narracja Bastiena

Wyszedłem spod prysznica, nie mogąc wyrzucić z głowy wijącego się na pościeli ciała blondyna. Kropelki wody spływały po moim ciele, stając się coraz bardziej zimne z każdym moim krokiem. Nałożyłem ręcznik na głowę, osuszając włosy, a kiedy wszedłem do pokoju rzuciłem go na podłogę. Nie sądziłem, że tak szybko wrócę do stolicy. Szkoda mi było moich ludzi, znów rozproszonych po polach bitew. Razem ze mną do miasta wrócili tylko Lin, Tanja i Rodrick.

-Witaj. - usłyszałem i szybko zwróciłem wzrok na postać siedzącą na moim łóżku. Lin jak zwykle wyglądał jednocześnie niewinnie jak dziewica i bezwstydnie jak kurwa. Uśmiechnąłem się lekko na jego widok.

-Co cię tu sprowadza? - spytałem, siadając obok niego. Zanim odpowiedział zatrzymał wzrok na moim nagim ciele,  na którym lśniły kropelki wody. Po chwili odwrócił jednak wzrok. Zaśmiałem się pod nosem.

-Chodź. - szepnąłem, przyciągając go do siebie i delikatnie obejmując. Nie czułem do niego nic romantycznego, ale czasami miałem wrażenie, że muszę się nim zaopiekować. A przecież mógłby mnie zabić z odległości 300 metrów jednym ruchem ręki.

Przez chwilę wyglądał niezwykle niewinnie. Blond kosmyki długich włosów, zasłaniały częściowo jego twarz, ale nie na tyle by ukryć coraz bardziej purpurowy rumieniec. Na sobie miał tylko krótkie czarne spodnie i też czarną koszulkę na ramiączkach, która kończyła się w połowie jego żeber, odsłaniając zgrabny brzuch. Wsunąłem tam rękę, a on westchnął cicho, gdy dotknąłem jego sutka, który natychmiast zrobił się twardy. Lin ułożył głowę na moim ramieniu, błądząc palcem po moim brzuchu.

-Nie powinienem tutaj przychodzić. - mruknął.

-Czemu? Przecież mówiłem...

-Tutaj jesteś władcą. Ktoś zacznie gadać, a ja nie chcę robić ci kłopotów.

Zrobił tak rozkoszną minę, że zaśmiałem się pod nosem, chowając twarz w jego aksamitnych włosach.

-Nie jestem aniołem. Miewałem tu różnych gości. - zapewniłem go. Nagle znów pomyślałem o Cyprienie. Jego szkarłatnych oczach i prowokującym tonie jego głosu, kiedy moje płonące palce pieściły jego ciało. Nie rozumiałem jak ktoś może tak bardzo pragnąć bólu.

-Muszę iść. - wyszeptałem nagle, ściskając jego sutek.

-Czyli jednak nie powinienem przychodzić. - mruknął blondyn, uśmiechając się delikatnie. Nie odpowiedziałem.

***

Delikatnie uchyliłem dębowe drzwi prowadzące do komnaty Cypriena. Słońce już dawno schowało się za horyzontem. W pokoju paliła się jedna świeca, która oświetlała słabym blaskiem twarz Czerwonego. Zapuchnięte jeszcze oczy miał zamknięte, a poparzone i poszarpane usta pozostawały lekko uchylone, przy każdych wydechu blondyna sprawiając, że kosmyki jego złocistych włosów podrygiwały nagle. Usiadłem cicho na skórzanym fotelu i po prostu patrzyłem. Dlaczego? To jedno pytanie kotłowało się w mojej głowie, aż do chwili gdy chłopak szarpnął się nagle, przekręcając na plecy. Wyciągnął ręce delikatnie do przodu, jak gdyby chcąc złapać coś czego nie widziały moje oczy, a z jego ust wydobył się rozkoszny jęk. Zmarszczyłem brwi. Dopiero teraz zobaczyłem, że jest nagi, kiedy kołdra zsunęła się z jego ciała. Przejechałem wzrokiem po jego ciele. Oddychał ciężko, zaciskając dłonie na prześcieradle. W pewnej chwili wygiął się lekko, znów pojękując cichutko. Po moim ciele przeszedł dreszcz podniecenia. Chciałem wyjść, zachować się jak normalny wampir i po prostu wyjść, ale jedyne co mogłem zrobić to skierować się w stronę jego łóżka.

***

Narracja Cypriena

Gorące ręce pieszczące moje ciało. Gorący oddech przy mym uchu. Jęknąłem, przekręcając się delikatnie, chcąc zobaczyć twarz osoby, która sprawiała mi przyjemność. Widziałem jednak tylko ręce. Pośród ciemności tylko one poruszały się po moim torsie, szczypiąc sutki i schodząc coraz niżej. Wygiąłem się do tyłu i jęknąłem głośno, oddychając coraz ciężej. Dłonie schodziły coraz niżej i pieściły teraz moje uda, omijając stojący już członek. Cały płonąłem, wciąż i wciąż spragniony pieszczot. W końcu samotny w ciemności palec dotknął delikatnie czubka mojego członka. Ten jeden dotyk, odczułem dużo intensywniej niż powinienem i szarpnąłem się w ciemnościach. Po chwili cała dłoń zaczęła przesuwać się po mojej męskości, doprowadzając mnie do szaleństwa. Jej powolne, wręcz leniwe ruchy wywoływały rozkoszne jęki jakie opuszczały moje usta coraz częściej. Zacisnąłem dłonie na jakimś materiale, którego jednak nie widziałem. Wszystko wokół spowijała ciemność. Czułem narastające podniecenie, które opuściło mnie wraz z krzykiem.

Otworzyłem oczy.

Dyszałem, moje ciało drżało zaspokojone, a obraz pokoju powoli odzyskiwał ostrość. Pierwszym co zobaczyłem była twarz czarnowłosego. Potem jego obejmująca mój członek dłoń, pokryta moim nasieniem. Nie myśląc zbytnio nad tym co robię, spoliczkowałem go, pozostawiając czerwony ślad mojej ręki. Nie powiedział nic i nie ruszał się z miejsca. Po prostu siedział z lekko odchyloną po uderzeniu twarzą nawet nie patrząc mi w oczy. Czując wzbierającą we mnie złość i jakiś niewytłumaczalny żal, wybiegłem do łazienki.

***

Narracja Etienny

Warknęłam, brnąc przez piach, który, unosząc się na wietrze, kaleczył moje oczy. Podciągnęłam lniany szalik, który zakrywał dolną połowę mojej twarzy, wciąż jednak czułam w ustach twarde drobinki. Za mną ciągnął się mój oddział. Pięćdziesięciu mężczyzn, uzbrojonych w miecze, noże i inne ustrojstwa zdolne powalić przeciwnika. Ja też miałam miecz. Ogromne ostrze, które lśniło, umocowane na moich plecach, w promieniach nieustępliwego słońca. Siekacz. Wszystkie dobre miecze mają imiona.

-Nie myślałaś o postoju, pani? - usłyszałam za uchem. Odwróciłam głowę w tamtą stronę. Za mną szedł Gasper. Młody chłopak o ciemnych, przystrzyżonych włosach i czerwonych oczach. Na sobie miał białą, a raczej już szarą koszulkę bez rękawów i wytarte lniane spodnie. Jedyną częścią noszonej przez niego zbroi była stał, która osłaniała jego lewą rękę, ciągnąc się od dłoni, po część piersi.

-Mam za dużo piasku w głowie, żeby myśleć.

-Ale...

-Żadnych ale. Idziemy. - warknęłam. Znów. Cały czas warczę.

Krok. Drugi. Zapadałam się w piasku coraz częściej. Wiatr ciął powietrze z coraz większą siłą, nie ułatwiając mi poruszania się do przodu. Jakby nie mógł raz zawiać z drugiej strony i popchnąć mnie przez siebie.

Nagle coś mignęło mi na horyzoncie. Czarny punkcik, który zniknął jednak po chwili za wydmą.

-STAĆ! - krzyknęłam, licząc, że usłyszą mnie chociaż pierwsze rzędy mojego oddziału.

Czarny punkcik znów się pojawił. Nie było sensu uciekać. Po chwili zamiast punkciku pojawiła się chmara punkcików. Oddział. Pytanie brzmi: czyj?

Wysunęłam z pochwy ciężki miecz i dzierżąc go w dwóch dłoniach, podeszłam parę kroków w przód. Punkt przybrał postać wampira. Brązowe, lekko kręcone włosy i oliwkowa cera tak bardzo nie pasowały do bordowych oczu, które mężczyzna nieustannie mrużył od wiatru i słońca. Opuściłam nieco sztych miecza. Nasz. - przeszło mi przez myśl z nieskrywaną ulgą. Nie chciało mi się dzisiaj walczyć, a już na pewno nie, biorąc pod uwagę fakt, że słońce było niemal w zenicie.

-Przedstaw się! - krzyknęłam. Mężczyzna zatrzymał się. Dopiero teraz zauważyłam na jego plecach ogromny łuk, którego nawet nie wyjął i równie ogromną plamę krwi na lewej nodze. Zielona koszula rozdarta była w paru miejscach.

-Carol. Oddział łuczniczy. Byliśmy z księciem Cyprienem, kiedy nas zaatakowano. - powiedział bardzo cicho, a do tego zagłuszał go wiatr. Za nim pojawiła się około dwudziestka ludzi z łukami i kuszami na plecach bądź w dłoniach oraz parę włóczników.

-Cyprienem - mruknęłam, kiedy mój mózg przetwarzał tą informację. - Co się stało z Cyprienem? - zapytałam, nieruchomiejąc po chwili. Mój starszy brat zawsze musiał pakować się w tarapaty. Przeklęty dureń!

-Uciekł, ale... nie sądzę, żeby zaszedł daleko. - odpowiedział Carol, padając na jedno kolano bynajmniej nie z tego powodu, że rozpoznał we mnie księżniczkę. Nie wyróżniałam się niczym oprócz płci. Na sobie miałam lnianą koszulę, lekką, nowoczesną kolczugę, która lśniła w promieniach słońca i także lniane spodnie, sięgające za kolano.

-Szlag by go! - warknęłam, chowając miecz z powrotem do pochwy. - Stajemy! - mój głos potoczył się po pustyni.

***

Narracja Bastiena

Mimo późnej pory ulice Tourville wcale nie były puste. Wszędzie słychać było głosy, muzykę i śmiechy. Przymknąłem oczy, rozkoszując się tymi dźwiękami. Z daleka dobiegał mnie cichy szum rzeki, która została stworzona tylko na potrzeby miasta na tym pustkowiu. Skierowałem się ku bulwarowi. Zapach wilgoci był równie kojący co wieczorny wiatr i jasno święcący księżyc. Oparłem się o stalową barierkę, wzdychając cicho.

Dlaczego wtedy nie wyszedłem? Dlaczego teraz mnie uderzył, a wcześniej nie miał nic przeciwko? - to ostatnie pytanie było samolubne i kryła się w nim nutka żalu, rozczarowania.

Przesunąłem dłonią po twarzy, wciąż czując uderzenie Cypriena na policzku. Zapewne wciąż było również to widać.

-Hej, kochasiu. - usłyszałem za uchem. Koło mnie pojawiła się kobieta, a może to był mężczyzna? W ciemności nawet swojego władcy nie rozpoznają.

-Nie jestem zainteresowany. - mruknąłem, oddalając się od bulwaru. Szybko wślizgnąłem się w wąską, zapomnianą uliczkę, gdzie pod ścianami chodziły szczury, a w śmietnikach spały koty. Zobaczyłem też mężczyznę, który kiwał się w przód i w tył mamrocząc coś pod nosem. Na sobie miał tylko podarty koc, którym się owinął.

Na końcu uliczki znalazłem to czego szukałem. Czerwona latarnia oświetlała ulicę, chybocząc lekko na wietrze. Pod drzwiami zauważyłem ochroniarza, który jednak wpuścił mnie bez pytań. Podszedłem do kontuaru.

-O, kogo me oczy widzą. - powiedziała z kurtuazją wysoka kobieta, która popijała świeża, pachnącą krew z równie wysokiego jak ona kieliszka. - Witamy króla.

-Jaki tam ze mnie król . - mruknąłem, opierając się o blat. Zza dużych, dębowych drzwi dochodziły odgłosy powszechne dla domu rozpusty. - Trzech. - powiedziałem, kładąc monety na ladzie. - I dobrą krew. I wino. - dodałem po zastanowieniu.

-Coś musiało się stać. - stwierdziła.

-Czemu tak sądzisz? - zmrużyłem oczy, próbując odgadnąć jej myśli.

-Zazwyczaj nie przychodzisz tutaj, tylko zamawiasz sobie chłopaka. I zazwyczaj jest to jeden chłopak.

-Wróciłem z Gallowhill. Nie wystarczy? - warknąłem. Ona zaśmiała się wdzięcznie z mojej irytacji.

-Oh, jestem pewna, że jakiś zbłąkany żołnierz dotrzymywał ci towarzystwa.

Gdy to powiedziała, pomyślałem o Linie. Mogłem iść do niego. Przeczesałem włosy palcami, a gdy zamknąłem oczy, znów zobaczyłem wijące się z rozkoszy ciało blondyna.

-I żeby to byli bruneci! - krzyknąłem za kobietą, kiedy wchodziła na zaplecze.